Konya'da 1976 yılından itibaren çakmak tamirciliği yapan Ali Kamsız, 10 metrekarelik dükkanında mesleğini icra ediyor. Mesleğin son temsilcilerinden Kamsız, bir yandan da kapısını çalacak bir çırak bekliyor. Kent merkezindeki dükkanında hizmet veren 66 yaşındaki Ali Usta, son nefesine kadar zanaatını devam ettirmek istiyor.
Mesleğe olan ilginin her geçen gün azaldığını, bu nedenle çırak bulamadıklarını ifade eden Kamsız, "Ben eskiden ana caddede seyyar tüp satardım. Bir gün bir vatandaş geldi ve bana iki poşet bozuk çakmak verdi.
Onları satın aldım. Eskiden çakmak çok yoktu, değerliydi. Elim de tamire biraz yatkındı. Onları tamir ederek işe başlamış oldum. 1976 yılından bu yana, 46 yıldır o gün bugündür çakmak tamir ediyorum." dedi.
"İnsanlar 'çakmak tamiri ile ev mi geçindirilir' diye çocuğunu bu işe vermek istemiyor"
Kamsız, Türkiye'nin dört bir yanından hatta yurt dışından değerli, çok eski çakmakların tamir için kendisine gönderildiğini vurgulayarak, şunları kaydetti:
"En eski tamir ettiğim çakmaklar 1930-1935 yıllarına ait Avrupa'da üretilen çakmaklar. Günde ortalama 20 çakmak tamir ediyorum. Halen bu yoğunluk sürüyor. Farklı kesimlerden, farklı illerden, farklı markalarda çakmaklar geliyor. Ancak artık bu meslek unutulmaya yüz tutmuş vaziyette.
Çırak yetişmiyor. İnsanlar 'çakmak tamiri ile ev mi geçindirilir' diye çocuğunu bu işe vermek istemiyor. Mesleğe girecek kişinin mesleği sevmesi gerekir. Sevmezsen olmaz, çakmağı sevmezsen yapamazsın. Bir de kabiliyet meselesi. Kabiliyeti olan birisi 1-2 sene içinde yetişir."
Son yıllarda meslekle ilgili yedek parça sorununun baş gösterdiğini anlatan Kamsız, "Şimdi yedek parça sorunu çıktı. Fransa'da, Almanya'da, Japonya'da çakmak fabrikaları kapandı. Artık conta bile zor bulunuyor." diye konuştu.